4 yıldır birisini seviyorum, gelmeyeceğini bile bile gelse yeniden olmayacağını bile bile seviyorum. öyle diğer ilişkiler gibi ara sıra tartışıp küsmek felan olmadı bizde, uyandığım gibi ayrılmıştı benden. bir ara çok sıkıntıya düşmüştüm yazdım ona, nasılsın müsaitsen konuşalım mı diye, konuştuk bir süre sonra kapatmam lazım dedim kapattım, mesaj attı az ordan konuştuk derken sabahladık o günü, bi kaç gün öyle gitti. en son aramız eskisi kadar iyi olmaya başlamıştı. o zamanlar vizyonda
(bkz: dedemin fişi) diye bir film vardı, ona girdik çift koltuklarımıza oturduk. hiç bir filmde uyuya kalmazdı o filmde kaldı, omzu başıma düşmüştü klimalardan dolayı üşümüştü biraz farkındaydım, incecik bir gömlekle kaldım o soğukta kendi montumla örttüm. mola saati gelince ışıklardan uyandı parıldayan ela gözleriyle gözlerimin içine baktı, örtmüşsün beni sen üşümedin mi diye sordu, sen yanımda ol ben üşümem diye bir cevap vermiştim. 1,5 yıl kadar sevgili olmuştuk, hiç elini tutmadım, öpmedim, sarılmadım. o günü ilk defa elimi tutmuştu. aradan geçen bir kaç hafta sonrasında mesaj atmayı kesmiştim, kafamı sikeyim en güzel zamanlarda en boktan hataları yapıyorum hep, ne zaman bir iş yolunda gitse elime yüzüme bulaştırıyorum. o günden sonra konuşmadık bir daha ne o yazdı, ne de ben yazdım. en son mezuniyet balosunda karşılaştık gözlerinin içi parlıyordu. o gün de arkadaşım sevgilisiyle gelmiş, onun en yakın arkadaşını da bana kitlemişlerdi. dans zamanı gelince onlar ilk kalktılar kız benden hamle bekliyordu. ayağa kalktım gittim seren'in yanına dansa kaldırdım. hiç konuşmadık 3-4 dakika boyunca, sözümüz vardı o gün beraber dansa kalkacaktık çünkü. bir daha da hiç görmedim, mersinde okuduğunun haberini almıştım, hiç karşılaşmadık 6 ay boyunca. vize-final tatillerinde hiç göremedim kendisini memleketinde. ne gördüm, ne duydum bir daha. ondan kalan bir kaç fotoğraf vardı onu da mezuniyetten çok önce aptallığıma gelmişti yedeğini almadan telefonu değiştirmiştim. şimdi geriye katlanmış pembe bir post-it kağıdın içerisinde "serenin malı" yazılı. lise zamanlarımız işte geriye kalan tek şey bu olunca insan ne bakmaya kıyabiliyor, ne atmaya. şans getiriyor bana hem ne zaman bir sınava girecek olsam, bir işe kalkışsam avcumun içine alırım derin bir nefes çekerek bakarım bir süre. totemim haline gelmiş anlaşılan. hayat ne gösterir bilinmez ama olursa da onunla olsun dedirtecek türden birisiydi.